Op 19 april 2025 overleed het oud-ZSO lid Ab Hartkamp, op 89 jarige leeftijd. Enkele maanden daarvoor had hij een gesprek met de voorzitter van het ZSO, over de periode dat hij lid was van het orkest. Dit interview hebben we, na overleg met de familie, alsnog gepubliceerd. 

Oud leden in beeld: in gesprek met Ab Hartkamp

Sinds kort hebben we nieuwe buren, Dianne Kuipers en Paul Hartkamp. We kunnen het
goed met elkaar vinden en we kijken of we gemeenschappelijke kennissen hebben. “Ken jij
‘die en die’?” “Nee, toen woonde ik nog niet in Zwolle. Nu ken ik veel meer mensen, ook
doordat ik contrabas speel bij het ZSO.” “Werkelijk, wat leuk, mijn vader speelde hier lang
geleden ook bij.” Dus ga ik met een naam op zak naar ons oudste en ‘opper-erelid’ Aly
Otten, die al sinds 1968 bij ons orkest speelt. Maar Aly herinnerde zich dit lid helemaal niet.
Dus, op onderzoek. En eindelijk sprak ik onlangs het oud-lid dat zelfs Aly niet kende.

Ab Hartkamp was 18 jaar oud toen hij bij het ZSO kwam. Hij is geboren in 1935 kwam dus bij
ons orkest in 1953. Hij speelde viool en vertelde mij hoe hij bij het orkest ‘werd ingelijfd’.
“Ik had les van Jan Rensen, concertmeester ZSO en leraar Stedelijke Muziekschool.
Clemens Holthaus was toen dirigent. Er was een tekort aan violen en Jan Rensen zorgde
ervoor dat zijn beste leerlingen het orkest instroomden.”

Heel lang speelde hij niet bij het ZSO. “Ik moest een jaar later in militaire dienst. In het leger
werd ik luitenant en het bijbehorende officierssalaris beviel me wel. Vandaar dat ik vijf jaar in
Zeist ben blijven ‘hangen’. Hierna ben ik weer teruggegaan naar het orkest. Maar een jaar
later, in 1959, verhuisden we naar Epe. En stopte ik weer bij het ZSO.”

Ab en Jenny Hartkamp-Esselink kregen zes kinderen. Daarvan is Esther een zeer bekende
muzikante geworden, onder het pseudoniem Esther Hart. Inmiddels heeft Ab Hartkamp de
hoge leeftijd bereikt van 89 jaar. Helaas is echtgenote Jenny al 16 jaar geleden heengegaan
en kampt Ab met de nodige ouderdomsproblemen. Lastig is dat zijn ogen troebel zijn en hij
niet veel meer kan zien. Wel lukt het nog heel goed om een gesprek met hem te voeren.
“Of ik nog viool speel? Nee die ligt tegenwoordig in de kist. Af en toe – wanneer mijn oudste
dochter, Annesta, komt vraag ik haar om er even wat op te spelen. Zij heeft een
vioolopleiding gedaan en is docent bij de opleiding vakspecialist muziek.”

We staan tijdens ons gesprek verschillende keren stil bij de tijd en hoeveel er is veranderd
tijdens het leven van Ab. Afsluitend stelt hij: “Ik denk dat er niemand van het ZSO meer is,
van de mensen die ik toen kende. Wel lijkt het me heel leuk om het Zwols Symfonie Orkest
nog eens te horen.”